De motormuis, het stokstaartje en het lam

23 februari 2016

“Ah, een motormuis”, dat krijg ik vaak te horen als ik vertel dat ik motor rijd. Ik heb geen idee waar de term vandaan komt, maar ik hoor het vaak, meestal gepaard gaande met een grote grijns. Een sterk beeld.

Gek eigenlijk. Hebben we ons als mens zo ontwikkeld op het gebied van taal dat we nauwkeurig en feitelijk onze omgeving, ervaringen en gevoelens kunnen omschrijven, toch hebben we vaak beeldspraak nodig om een ander duidelijk te maken wat we bedoelen.

Bij het geven van zangles kan ik niet zonder beeldspraak. Zoals afgelopen lessen: één van mijn leerlingen knikt haar hoofd naar voren en zet daarmee haar stem vast. Al mijn opmerkingen over houding ten spijt (maak je nek lang, houdt je hoofd rechtop, kijk naar voren etc.), de knik bleef. Totdat ik opeens uitriep: sta als een stokstaartje! Een brede lach verscheen op haar gezicht en 'het kwartje viel': een prachtige houding met een vrije stem tot gevolg.

Ik kan vertellen hoe erg het is dat er zo'n 2000 jaar geleden iemand is gekruisigd. Geen pretje, zo'n kruisiging. Bloederig en wreed. Extra zuur dat hij blijkbaar moest sterven voor onze zonden. Maar ik denk dat een beschrijving hiervan weinig zin heeft. Blijkbaar moeten we Jezus omschrijven als een lammetje dat voor ons geofferd wordt en dat op muziek zetten. En vreemd genoeg maakt het dan niet meer zoveel uit of je gelooft in God, Jezus en of de Bijbel al dan niet feitelijkheden bevat omtrent zijn dood. Zodra beeldspraak en muziek hun werk mogen doen, dan kan het ons raken.