Vijfde blog.

3 juni 2016

Afgelopen week zag ik mezelf op Facebook verschijnen op mooie foto's. Het resultaat van een fotoshoot met een jurk gemaakt door Lisette Germain. Ik bloos nog van alle leuke reacties. Maar elke foto heeft zijn verhaal.

Facebook is dé plek om je succesmomenten en zulke prachtige foto's te delen. Vaak staan we niet stil bij het verhaal achter de succesmomenten, zoals in het geval van deze foto's een zeer intensief arbeidsproces van degene die de jurk maakte. De foto's mogen dan 'een film' lijken, ik stond te bibberen en mijn vingers waren blauw en gevoelloos van de kou.

Zo heeft elk succesverhaal en elke droomfoto zijn verhaal. Verhalen die verzwegen worden, of simpelweg vergeten. Sommige verhalen gaan mee het graf in. Op de facebookpagina 'Ald Suwâld' staat een foto van mijn betovergrootvader en moeder. Ik kijk naar hun gezichten, zie iets bekends maar tegelijkertijd voel ik veel afstand. Wat was hun verhaal? Er zitten maar een paar generaties tussen, maar hun leven verschilde zo veel van dat van mij, hun wereld was zo anders.

Vorige week was ik bij de één na laatste voorstelling van Grûn, door theatergezelschap Tryater. Een betoverende en heftige voorstelling over grond, familie en verscholen verleden. Je kon je verbinden met de verhalen van verschillende personages, verschillende generaties, verschillende achtergronden. Waarom werkt dat? Natuurlijk door het geweldige spel van de acteurs, de prachtige regie en kwetsbare zang. Maar nog meer door het gegeven: het meest intieme, het meest persoonlijke is tegelijkertijd het meest universele. Daarin zijn we één, met elkaar en met de generaties voor en na ons.

En deze foto? Gewoon, een heerlijk ritje op een mooie dag in juni. Soms is het simpel.

(lees ook:

Zwarte was op Tweede Paasdag (april 2016)

De motormuis, het stokstaartje en het lam (februari 2016)

Niet zoals het was (december 2015)

Eerste keren (november 2015) )