Zesde blog

25 oktober 2016

Vannacht was het weer zo ver. De droom die regelmatig terug komt, altijd net een beetje anders, maar het thema is hetzelfde: ik zit midden in een concert. Dit keer in Appingedam waar ik over een maand ga zingen. Mijn hersens maken overuren om vat te krijgen op de situatie: waar ben ik, wat moet ik zingen, wie zijn al deze mensen?! Ik vraag her en der om hulp maar krijg geen reacties. Bovendien, het publiek zit al in de zaal! Wat ik wel begrijp is dat ik me beter had moeten voorbereiden, dan was dit vast niet gebeurd.
Daarna was het nog niet over! Opeens zat ik op mijn oude, middelbare school en hoor ik mijn oude lerares Duits zeggen dat ik wel erg veel wiskunde lessen heb gemist, eigenlijk het afgelopen jaar helemaal niet naar de lessen ben geweest. En dat terwijl ik binnenkort eindexamen moet doen. Dat klopt, ze heeft helemaal gelijk. Ik wil er nog wel tegenin brengen dat ik het niet meer zo belangrijk vindt om nú nog mijn VWO-examen te doen. Ik heb tenslotte al een paar andere studies afgerond. Maar blijkbaar moet ik dit wiskundeexamen doen om er voor te zorgen dat al die andere diploma's niet alsnog ongeldig worden verklaard. Ik staar naar mijn agenda en bedenk hoe en wanneer ik al deze examenstof moet doornemen. Tot overmaat van ramp ben ik mijn wiskunde-boek kwijt maar dat durf ik niet te zeggen tegen de lerares.

Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik als kind erg bang was voor nachtmerries. Ik bedacht slaaprituelen die er voor moesten zorgen dat ik geen nachtmerrie zou krijgen. De ontwikkeling van religie bij de mensheid in het klein herhaald bij een kind? Net als vannacht gingen de nachtmerries niet zozeer over reële angsten of dingen waar ik overdag bang voor was. Zo was ik als kind erg bang voor spinnen, maar ik geloof niet dat ik er ooit over heb gedroomd.

Bijna fobisch bang was ik voor spinnen. Net als mijn moeder en zusje. Vooral op de slaapkamer waren ze het engst, als ze vlak voor het slapen gaan op je muur of plafond verschenen. Mijn vader was de spinnenheld. Hij pakte ze met zijn katoenen zakdoek vast en bracht ze de slaapkamer uit. Ik was dan ook erg verbaasd om er vorige week achter te komen dat mijn spinnenheld zelf bang is voor padden en kikkers. Hij gruwt ervan als ik zeg dat ik ze gerust durf vast te pakken. Dat snap ik dan weer niet. Amfibieën, reptielen, insecten? Geen problemen mee, zolang ze me maar geen pijn doen.

Sprinkie hebben we hem genoemd. Hij overleeft inmiddels al een maand in ons huis, dus dan wordt het wel tijd voor een naam. Af en toe zien we hem ergens op het plafond. Zolang hij geen nachtmerrieachtige proporties aanneemt, mag hij blijven.