Leermeesters

Achtste blog

18 juli 2018

In je leven kom je heel wat leraren tegen. Een aantal daarvan laten een onuitwisbare indruk achter, ten goede of ten kwade. Ik heb een paar hele goede leermeesters gehad in mijn leven, gelukkig. Ook een paar mindere, helaas. Sommige zijn bijna niet te herkennen omdat ze zich verschuilen in een bijzonder jasje.
Een van mijn leermeesters werd 20 jaar geleden geboren, in een stal, náást een kribbe, gehuld in een mooi bruin jasje. Ik zag haar opgroeien en na een paar jaar werd ze van mij.
Ze was een harde leermeester. Rust bewaren, meeveren, dat moest ik leren. Ogenschijnlijke rust kon zo omslaan in explosieve situaties. Veerde ik niet mee? Dan belande ik op de grond. Minstens twee littekens zijn van haar.
Ze was een eigenwijze leermeester. Het was niet makkelijk om haar vertrouwen te winnen. Met een harde kop ging ze het liefst haar eigen gang. Of spiegelde ze de angsten en koppigheid van haar baas?
Ik moest leren te vertrouwen en los te laten. Letterlijk de teugels loslaten en haar vertrouwen. De laatste jaren ging het eindelijk goed.
Maar net toen ik dacht dat ik het geleerd had, dat ik lesstof gemeesterd had, had mijn leermeester een nieuwe les: loslaten van planningen. Trainen en opbouwen ging niet meer. Ik moest leren genieten van kleine, eenvoudige ritjes.
Voor nog een paar weken is ze mijn leermeester. Op het programma staat loslaten fase 3, voor gevorderden. Ik denk dat we er bijna klaar voor zijn...

 

(foto Baukje Kooy)

 

Undefined